FUNDAMENTY NASZEJ WIARY
/Adoracja Najświętszego Sakramentu – 31. Niedziela Zwykła, 4 listopada 2012 r./

Po ogłoszeniach pieśń: O Zbawcza Hostio…

Panie Jezu Chryste, za sprawą dzisiejszej Ewangelii byliśmy świadkami Twojej rozmowy z uczonym w Piśmie. Odpowiadając na jego pytanie o to, które jest pierwsze ze wszystkich przykazań, mówisz: Słuchaj, Izraelu, Pan, Bóg nasz, Pan jest jedyny. Uświadamiasz nam w ten sposób podstawową prawdę naszej wiary. Prawdę o tym, że Bóg jest Jeden i tylko Jemu jesteśmy winni posłuszeństwo. Posłuszeństwo, które opiera się na prawie miłości, czyli nie wynika ze strachu przed wielkością samego Boga i z obawy przed otrzymaniem kary za niewypełnianie Jego woli.
Mojżesz, ogłaszając Izraelitom w imieniu Boga prawo miłości, nakazał, abyprzechowywali je w sercu i przekazywali kolejnym pokoleniom. Chodziło zatem nie tyle o samo pamiętanie, lecz o postępowanie według tego prawa i uczenie go innych. Przykazanie miłości przetrwało do dziś i jest wciąż aktualne. Przetrwało dlatego, że przez wieki ciągle znajdowali się ludzie, którzy na co dzień żyli przykazaniem miłości i poprzez przykład swojego życia uczyli innych postępować w ten sam sposób.

Pieśń: Gdzie miłość wzajemna i dobroć … (1 i 2 zwrotka)

Panie Jezu Chryste, Ty jesteś najwspanialszym Orędownikiem i Wykonawcą przykazania miłości Boga i bliźniego. Nie tylko przypomniałeś nam jego treść, podkreślając, że nie ma innego przykazania większego od tych, ale nade wszystkodoskonale je wypełniłeś. Uczuliłeś nas, że w miłość Boga trzeba się zaangażować całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Czyli zaangażować wszystkie swoje myśli i pragnienia, swoją pracę i cierpienie, swoją twórczość i realizowanie powołania. To jest o wiele więcej warte niż wszystkie symboliczne gesty i ofiary, które nie zawsze idą w parze z naszym codziennym życiem.
Miarą miłości Boga jest także to, jak miłujemy naszych bliźnich. Nie da się jednej miłości oderwać od drugiej. Nie da się naprawdę kochać Boga, jeśli się nie kocha swojego bliźniego, z którym na co dzień żyje się pod jednym dachem lub razem pracuje.

Pieśń: Gdzie miłość wzajemna i dobroć … (3 i 4 zwrotka)

Panie Jezu! Chcemy rzeczywiście podążać za Twoim wezwaniem do miłości Boga i bliźniego. Chcemy byś zburzył nasz zniekształcony obraz miłości, który często bardzo daleko odbiega od Twojego przykazania. Niejednokrotnie niestety utożsamiamy prawdziwą miłość z nietrwałym uczuciem czy pożądaniem drugiej osoby. Zapominamy, że miłość, to decyzja woli, aby kochać zawsze i pomimo wszystko, abypragnąć dla drugiego prawdziwego dobra i pomagać mu je osiągać.
Panie Jezu! Przez św. Pawła Apostoła pouczyłeś nas, że miłość nigdy nie ustaje, czyli że przekracza granicę śmierci. Dlatego dziś także chcemy Cię prosić, byś przyjął naszą miłość do tych, którzy spośród nas odeszli i byś Ty sam ogarnął ich swoją nieskończoną miłością i otwarł dla nich bramy życia wiecznego:

Pieśń na zakończenie: Przed tak wielkim Sakramentem…

---

POKARM PRAWDZIWEJ WOLNOŚCI
/Adoracja Najświętszego Sakramentu – 18. Niedziela Zwykła, 5 sierpnia 2012 r./

Po ogłoszeniach pieśń: O Zbawcza Hostio…

Panie Jezu Chryste, nasze życie doczesne nieustannie domaga się pokarmu. Stale musimy się posilać, by utrzymać się w dobrej kondycji i sile fizycznej. Pokarm bowiem – obok snu, odpoczynku, schronienia i ubrania – należy do najbardziej podstawowych potrzeb człowieka. Trudno się zatem dziwić Izraelitom wędrującym po pustyni do Ziemi Obiecanej, że kiedy ich racje żywnościowe zdecydowanie zaczęły się różnić od obfitości jedzenia, które mieli w niewoli egipskiej, to zaczęli szemrać przeciw Mojżeszowi i Bogu. Wartość odzyskanej wolności zdecydowanie spadła w ich oczach w zestawieniu z trudem jej zdobywania i w obliczu braku pokarmu. Woleli suto zastawione stoły w niewoli, niż przymieranie głodem na wolności.
Bóg jednak nie chce być Bogiem niewolników. Chce, by Jego lud był ludem prawdziwie wolnym. Dlatego, zamiast pozwolić mu na powrót do Egiptu – ziemi niewoli, zsyła pokarm w miejscu, gdzie jego zdobycie jest praktycznie niemożliwe. Bogu zależało bowiem, by ci, których uwolnił z ręki ciemiężców osiągnęli pełną wolność w Ziemi Obiecanej, którą Bóg przyrzekł dać ich przodkom na własność.

Pieśń:   Od powietrza głodu ognia i wojny… (3 razy tylko tę zwrotkę)

Panie Jezu Chryste, naszą ziemią obiecaną, czyli miejscem, gdzie prawdziwie będziemy wolni jest Królestwo Boże, czyli dom Twojego Ojca. Obecnie jednak jesteśmy w drodze do tego celu ostatecznego i na tej drodze potrzebujemy stale odpowiedniego pokarmu. Potrzebujemy zarówno pokarmu dla ciała, jak i pokarmu dla duszy. Ty, Panie, pragniesz zaspokajać obie te potrzeby. Wiesz, że kiedy człowiek jest głodny, to trudniej mu myśleć o sprawach wyższego rzędu, a w sytuacji krańcowej może nawet sprzedać siebie i swoją wolność za przysłowiową kromkę suchego chleba.
Duchowy pokarm, którym jest, Panie, Twoje Najświętsze Ciało, jest pokarmem wolności dzieci Bożych. Z jednej strony zaspokaja on już tutaj na ziemi głód prawdziwego życia, czyli życia wiecznego, a z drugiej potęguje w nas pragnienie pełnego zjednoczenia się z Tobą i Twoim Ojcem i Duchem Świętym w wieczności. Niestety w tym pełnym otwarciu się na duchowe bogactwo Eucharystii przeszkadzają nam potrzeby i pragnienia niższego rzędu. Dochodzą one często do głosu tak mocno, że potrafią zagłuszyć w nas głód i pragnienie tego, co jedynie ma prawdziwe znaczenie i o co warto rzeczywiście zabiegać.
Nie dzieje się to niestety bez naszego udziału. Niejednokrotnie świadomie wybieramy życie w niewoli grzechu. Wikłamy się w różnego rodzaju nałogi i złe przyzwyczajenia, napawając się ułudą i pozorem źle pojętej wolności, a zamykamy się na to, co daje nam prawdziwą wolność. Hołdujemy swoim przyziemnym zachciankom, podążamy za różnymi pożądliwościami naszego ciała, a jednocześnie zamykamy sobie drogę do Prawdziwego Pokarmu, który jedynie jest w stanie zaspokoić wszelkie głody i pragnienia człowieka.

Pieśń:   O światłości przysłoniona… (2 zwrotka O mój Jezu w Hostii skryty)

Panie Jezu Chryste, Apostoł Paweł wzywa nas dzisiaj byśmy porzucili dawnego człowieka, który ulega zepsuciu na skutek kłamliwych żądz, a odnawiali się duchem w naszym myśleniu i przyoblekli człowieka nowego, stworzonego na obraz Boga w sprawiedliwości i prawdziwej świętości.
Nie jest łatwo podjąć takie wezwanie. Często bowiem zbyt mocno jesteśmyprzywiązani do naszego pogańskiego sposobu myślenia i nie chcemy tego w sobie zmieniać. Jesteśmy chrześcijanami, a myślimy całkowicie po pogańsku. Podobnie jak ci ludzie w dzisiejszej Ewangelii, szukamy Cię często dla zaspokojenia naszych przyziemnych potrzeb i dążeń, a nie staramy się zrozumieć, że Ty Panie chcesz nam dać o wiele więcej, niż nawet jesteśmy sobie w stanie to wyobrazić.
Panie Jezu, Ty chcesz zaspokoić nasze potrzeby doczesne, bo są one dla Ciebie ważne, ale jeszcze bardziej pragniesz zaspokoić głód naszego człowieczego serca – serca, które pragnie prawdziwej wolności w Bogu. Spraw, byśmy mocno uwierzyli Twoim słowom, które dziś do nas wypowiedziałeś: Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął, a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie. Amen.

Pieśń na zakończenie:   Upadnij na kolana…

---

STWORZENI  DO  NIEŚMIERTELNOŚCI
/Adoracja Najświętszego Sakramentu – 13. Niedziela Zwykła, 1 lipca 2012 r./

Po ogłoszeniach pieśń: O Zbawcza Hostio…

Panie Jezu Chryste, Nieśmiertelny, Żywy i Prawdziwy Boże!
Słowami Księgi Mądrości przypominasz nam dziś, że zostaliśmy stworzeni dla nieśmiertelności. To z Twojej woli jesteśmy nie tylko marnym prochem i cząstką tej ziemi, ale żywymi istotami, w które tchnąłeś tchnienie swojego życia. Życia, które tak jak Ty, Panie, jest nieśmiertelne i wieczne. I chociaż ma ono swój kres tutaj w doczesności, to po śmierci będzie trwać w nieskończoność.

Pieśń:   Grzechem Adama ludzie uwikłani…

 

Pieśń:   Jezu w Hostii utajony…

 

Pieśń na zakończenie:   Upadnij na kolana…

---

MIŁOŚĆ NIE WYRZĄDZA ZŁA BLIŹNIEMU
/Adoracja Najświętszego Sakramentu – 10.  Niedziela Zwykła, 10 czerwca 2012 r./

Po ogłoszeniach pieśń:   Kłaniam się Tobie…

Panie Jezu Chryste, prawdziwa i jedyna miłości! Wierzymy, że wszystko, co czynisz z nami i wobec nas jest przejawem Twojej nieskończonej miłości. Wierzymy, że kiedy do nas mówisz, czy to by nas pouczyć, czy napomnieć, czynisz to z miłości do nas. Kiedy spełniasz nasze prośby, to dlatego, że w tym zawiera się Twoja miłość. Ale także kiedy ich nie spełniasz, nie zaprzecza to wcale Twojej miłości. Twoja miłość zawsze niesie dobro: prawdziwe i konkretne.
Apostoł Paweł uczy nas, że miłość nie wyrządza zła bliźniemu.  Ten kto kocha naprawdę, ten chce prawdziwego dobra dla drugiej osoby. Nie jakiejś namiastki, nie chwilowego dobra, ale dobra w największej możliwej pełni. Taka właśnie jest Twoja, Panie, miłość wobec każdego z nas.
Mamy świadomość, że nie jest łatwo kochać tak jak Ty, Panie Jezu. Nasze serca ciągle krępuje egoizm i szukanie przede wszystkim własnego dobra. Pięknie mówimy o miłości, ale nie liczymy się z prawdziwym dobrem bliźniego: i to zarówno w wymiarze doczesnym jak i – może jeszcze bardziej – w wymiarze wiecznym. A kiedy w imię miłości oszukujemy bliźnich (i także samych siebie), to jest to z naszej strony wyrafinowany egoizm i karykatura miłości.

Pieśń:   Gdzie miłość wzajemna i dobroć…

Panie Jezu Chryste, nie jest nam łatwo w codziennych relacjach z bliźnimi kierować się tylko miłością. Często potrzeba do tego dużej odwagi, a niekiedy jeszcze większej mądrości i umiejętności. Bo wcale nie chodzi o to, by w imię miłości za wszelką cenę uchronić kogoś od bólu. Miłości towarzyszyło i pewnie jeszcze długo towarzyszyć będzie cierpienie. Bardziej chodzi o to, by pod pretekstem pozornego szukania dobra bliźniego, nie odreagowywać na nim swoich małych czy większych frustracji, swoich niespełnionych nadziei lub ciasnych ambicji, osobistych porażek i wszelkiego rodzaju własnych egoizmów.
Twoje Słowo uczy nas dzisiaj jak umiejętnie, mądrze i skutecznie okazywać miłość nawet tym, od których doświadczamy przykrości i fałszywych oskarżeń, tym którzy zawiedli nasze zaufanie i odwrócili się od nas i tym którzy przekręcają nasze intencje i przypisują nam złą wolę.
Gdy pierwsi ludzie złamali Boży zakaz, Bóg nie przestał ich kochać i troszczyć się o nich. Nie stracił dla nich szacunku, chociaż podeptali w sobie Jego obraz. Nie potępia ich i nie przekreśla. Traktuje jak swoje dzieci, które wyrządziły sobie krzywdę i trzeba im pomóc. Cierpliwie szuka człowieka. Stawia mu pytania, by usłyszeć motywy jego decyzji. Przyjmuje przyznanie się do winy, a karę wymierza sprawcy zła, które dotknęło człowieka. Co więcej, chroni człowieka przed dalszym wpływem zła, wprowadzając nieprzyjaźń między nim a szatanem. Bo chociaż człowiek uległ złu i będzie na niego podatny, to prawdziwą tragedią dla niego byłoby na stałe zaprzyjaźnić się ze złem, odrzucając całkowicie Boga.
Dziękujemy, Panie, za Twoją niepojętą miłość, która zawsze nas rozumie, ciągle nam wybacza i stale nas chroni.

Pieśń:   Pewnej nocy łzy z oczu mych…

Panie Jezu Chryste, dzisiejsza Ewangelia przywołuje wydarzenie, w którym Twoi przeciwnicy, fałszywie Cię oskarżają o współpracę z szatanem. Ty natomiast, zachowując szacunek dla nich samych i ich autorytetu, jaki mieli w społeczności Izraela, nie wprost, ale poprzez przypowieść cierpliwie, logicznie, rzeczowo i bez oskarżania tłumaczysz, że są zwyczajnie w błędzie. I przestrzegasz ich, aby nie brnęli w tym kierunku myślenia, bo narażają się na utratę zbawienia i wieczne potępienie.
Panie Jezu Chryste, prawdziwa i jedyna miłości! Daj nam serce zdolne do prawdziwej miłości, to znaczy zdolne rozumieć, akceptować, wybaczać i służyć bliźnim bez względu na ich postawę wobec nas. Daj nam serce zdolne być szczęśliwym, pulsujące Twoimi uczuciami i Twoimi myślami.  Amen.

Pieśń na zakończenie:   Przed tak wielkim Sakramentem…

---

PRZYWRÓCIĆ  RÓWNOWAGĘ
/Adoracja Najświętszego Sakramentu – rozpoczęcie Nabożeństwa 40-godzinnego – 7. Niedziela Zwykła – 19 lutego 2012 r./

Po ogłoszeniach pieśń:   Jezu w Hostii utajony…

Panie Jezu Chryste, realnie obecny w Najświętszym Sakramencie! Zaledwie kilka dni dzieli nas od rozpoczęcia Wielkiego Postu – czasu nawrócenia i pokuty. Na znak wejścia w ten święty czas posypiemy nasze głowy popiołem, uświadamiając sobie jednocześnie kruchość naszej egzystencji. Kapłan wypowie wtedy nad nami słowa:Pamiętaj, że z prochu powstałeś i w proch się obrócisz. Wszystko, co doczesne, co materialne na swój kres. Jednakże wiara w nieśmiertelność duszy i w zmartwychwstanie ciała każe nam mądrze zatroszczyć się o jedno i o drugie.
Mamy dbać o ciało, bo od momentu Chrztu jest świątynią samego Ducha Świętego. Powinniśmy troszczyć się o pokarm dla niego, dbać o jego zdrowie i właściwą kondycję, ale także nie wolno nam zaniedbać starania o poszanowanie jego godności, wyrażanej między innymi przez odpowiedni ubiór, czyste spojrzenie czy dotyk. Nieśmiertelność duszy domaga się szacunku dla ciała, z którym tworzy jedność.
W wielkim Poście podejmiemy różne pokutne działania, które najczęściej odnoszą się do naszego ciała. Ograniczamy posiłki, rezygnujemy z używek, narzucamy sobie dodatkowe zobowiązania, ale nie po to, by ciału zaszkodzić, lecz aby je umartwić. Umartwić, to znaczy nadać mu na nowo właściwe miejsce w naszej egzystencji i przywrócić równowagę pomiędzy tym, co duchowe, a tym co cielesne. To niełatwe zadanie, dlatego już teraz chcemy Cię Panie prosić o duchową siłę do zmagania się z naszymi słabościami i tym wszystkim, co ogranicza naszą wolność i spłyca nasze człowieczeństwo.

Pieśń:   Panie pragnienia ludzkich serc…

Panie Jezu, wydarzenie z Kafarnaum, o którym słyszeliśmy w dzisiejszej Ewangelii, pokazuje, że paraliż może dotknąć zarówno nasze ciało, jak i naszego ducha. Ty możesz uleczyć i jedno i drugie. Ciało – dając mądrość, wiedzę i odpowiednie umiejętności lekarzom, a duszę – udzielając Twoim kapłanom władzy odpuszczania grzechów, które ją krępują.
Niestety nawet najlepszy lekarz i najlepszy spowiednik nie pomoże nam, jeśli z naszej strony nie będzie woli współpracy. Najpierw musimy uznać, że potrzebujemy pomocy, a następnie pozwolić sobie pomóc przez tych, którzy potrafią to zrobić. Ty jeden, Panie, wiesz, ile nas to kosztuje. Ty wiesz jak trudno jest uznać przed samym sobą i przed innymi swoją słabość i to zarówno w dziedzinie duchowej jak i w fizycznej. Niełatwo też jest powierzyć tę swoją słabość w ręce bliźniego. Potrzeba zaufania. Nieraz bardzo dużego! Potrzeba też wytrwałej współpracy, bo ani lekarz, ani spowiednik nie wyręczą nas z pewnych działań, które leżą tylko w naszej gestii.

Pieśń:    Niechaj z nami będzie Pan…

Panie Jezu, przez proroka Izajasza skarżysz się dziś, mówiąc: Przykrość mi zadałeś twoimi grzechami, występkami twoimi Mnie zamęczasz. Twoje słowa na szczęście nie ograniczają się tylko do skargi. Niosą one także nadzieję i przebaczenie. Mówisz dalej: Ja, właśnie Ja przekreślam twe przestępstwa i nie wspominam twych grzechów. Te słowa – pełne Twojego miłosierdzia – słyszymy zawsze w konfesjonale, kiedy poprzez kapłana, kreślącego nad nami znak krzyża, odpuszczasz nam grzechy.
Panie Jezu, już dziś prosimy Cię, o dobre przygotowanie się do wielkopostnej spowiedzi i o godne i twórcze jej przeżycie. A dla wszystkich spowiedników o światło Twego Ducha, by mogli być skutecznymi narzędziami Twojego miłosierdzia wobec każdego z nas.

Pieśń na zakończenie:   Przed tak wielkim Sakramentem…

---

BOŻY DAR NOWEGO CZASU
/Adoracja Najświętszego Sakramentu – 2. Niedz. po Narodzeniu Pańskim, Urocz. Św. Bożej Rodzicielki
1 stycznia 2012 r./

Po ogłoszeniach pieśń:   Gdy się Chrystus rodzi…

Bądź pozdrowiony Nowonarodzony Panie, który kiedyś stałeś się jednym z nas, a teraz zamknąłeś swoje Najświętsze Ciało w białym chlebie. W ten sposób zamieszkałeś z nami na te wszystkie dni, które pozostały jeszcze do końca świata. Nie wiemy ile czasu dzieli nas od tego momentu, będącego kresem doczesności. Możemy jedynie próbować ogarnąć czas miniony. Mierzymy go w latach, licząc je właśnie od chwili Twojego narodzenia w Betlejem. Nazywamy ten czas naszą erą. O tyle jest ona naszą, o ile została nam dana przez Ciebie. Bo to Ty jesteś Panem czasu i wieczności, początkiem i końcem, Alfą i Omegą – jak to wyznajemy w modlitwie przygotowania Paschału.
Dziś o północy Twoja miłość, Panie, znów podarowała nam nowy czas. To już 2012 lat upływa od momentu, kiedy wszystko stało się nowe, wręcz zupełnie inne i już nigdy nie będzie takie samo jak wcześniej. Bo Bóg na zawsze wszedł w ludzką historię, stał się człowiekiem i niesamowicie mocno z nim się utożsamił.

Pieśń:  Bóg się rodzi…

Panie Jezu Chryste, dar nowego czasu jest Twoją szansą dla nas. Mamy świadomość w jaki sposób wykorzystaliśmy miniony rok. Jak wiele dobra udało się spełnić dzięki Twej łasce i z serca Ci dziękujemy za te piękne owoce współpracy z Tobą. Ale mamy również świadomość, ile zmarnowaliśmy Twoich darów i Twojego błogosławieństwa. Nie cofniemy już czasu, który się dokonał. On nie należy już do nas. Całkowicie jest w Twoich rękach i z ufnością zawierzamy go Twojemu Miłosierdziu.
Teraz natomiast chcemy gorąco Cię prosić, by szansa, którą nam dajesz w postaci nowego czasu, nie była pozbawiona Twojego błogosławieństwa. Prosimy Cię, aby treść modlitwy z Księgi Liczb spełniała się każdego dnia tego nowego roku. Niech Twoje Oblicze jaśnieje nad nami, niech towarzyszy nam Twój pokój i prawdziwe poczucie bezpieczeństwa.

Pieśń:   Nowy Rok bieży…

Panie Jezu, Ty objawiłeś się pasterzom w postaci małego dzieciątka i sprawiłeś, że po spotkaniu z Tobą odeszli przemienieni. Byli tymi samymi ludźmi, a jednak zupełnie innymi. Doświadczyli wyjątkowego spotkania. Radości, która napełniła ich serca nie byli w stanie zatrzymać tylko dla siebie. Szli do swoich i opowiadali o tym, czego byli świadkami. Wielbili i wysławiali Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli.
Spraw, Panie, by i nasze spotkania z Tobą w Eucharystii, na modlitwie i w sakramentach były równie żywe i autentyczne. By prawdziwie przemieniały nasze serca. Byśmy promieniowali w naszej codzienności faktem przemieniającego spotkania z Tobą. By nasza wiara i religijność nie stały się martwą tradycją i bezmyślnym rytuałem, ale żywą relacją z Tobą, który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

Pieśń na zakończenie:   O Gwiazdo Betlejemska…

    Panie Jezu, prorok Izajasz w przekonujących słowach zapewnia nas dzisiaj: „Oto wasz Bóg!”. Oto Pan, Bóg, przychodzi z mocą i ramię Jego dzierży władzę.

    Z wdzięcznością przyjmujemy te słowa, bo wierzymy, że pod postacią tej białej, kruchej hostii jesteś obecny ze swoją boską mocą. Mocą miłości, która chce ogarnąć każdego człowieka. Miłości, która z mocą chce przemawiać do naszych serc i przekonywać je o Twoim miłosierdziu. To jest najlepsza Dobra Nowina, jaką chciałby usłyszeć każdy grzesznik: że czas jego służby się skończył, że nieprawość jego odpokutowana i że odebrał już karę za wszystkie swe grzechy.

    To wszystko dokonuje się za sprawą Twojej niezmierzonej łaski, a nie dzięki naszemu wysiłkowi. Nikt z nas bowiem nie jest w stanie zapłacić za swój grzech i za swoją niewierność wobec Boga. Panie Jezu Sprawiedliwy i Miłosierny! Ty sam przychodzisz do nas jako nasza zapłata Bogu za wszystkie nasze nieprawości i na nowo otwierasz nam drogę do nieba, które jest naszym domem.

    Panie Jezu Chryste, żyjąc tutaj na ziemi chcemy jednak kierować nasze pragnienia ku niebu, do Boga, który jest naszym Ojcem. Oczekujemy – jak pisze św. Piotr Apostoł – nowego nieba i ziemi nowej, w których będzie mieszkała sprawiedliwość.

    Na co dzień doświadczamy niejednokrotnie różnego rodzaju niesprawiedliwości. Również sami postępujemy niesprawiedliwie wobec naszych bliźnich. Niekiedy czujemy się bezsilni wobec takiego stanu rzeczy. Nie potrafimy, a często nawet nie chcemy zmienić swojego postępowania wobec siebie nawzajem. Domagamy się sprawiedliwości, a tak naprawdę szukamy odwetu. Pragniemy miłosierdzia, ale sami nie chcemy przebaczyć.

    Panie Jezu, prosimy Cię słowami dzisiejszego Psalmu: niech spotkają się ze sobą łaska i wierność, ucałują się sprawiedliwość i pokój. Niech wierność z ziemi wyrośnie, a sprawiedliwość spojrzy z nieba. Spraw, Panie, aby Twoje postępowanie wobec nas, pełne miłości i przebaczenia, znajdowało swoje odbicie w naszym postępowaniu wobec bliźnich.

    Panie nasz i Zbawicielu, nikt z nas nie wie, kiedy nastąpi Twoje ostateczne przyjście, a z nim Twój sąd i sprawiedliwa zapłata. Teraz przede wszystkim czekamy na Twoje przyjście do nas w tajemnicy świąt Bożego Narodzenia.

    Niech czas, który nas dzieli od chwili spotkania z Tobą w stajence betlejemskiej, wzmocni naszą czujność i będzie odpowiedzią na wezwanie, które jak refren powtarza się w dzisiejszej Liturgii Słowa: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego!

    Pomóż nam, Panie, dobrze przeżyć przedświąteczną spowiedź adwentową. Nie tylko jako moment chwilowego oczyszczenia serca, ale przede wszystkim jako szczere nawrócenie. Nawrócenie, które polega nie tyle na zmianie postępowania, co zmianie swojego pogańskiego myślenia.