POTRÓJNY WSPÓLNY MIANOWNIK
Kazanie z 5. Niedzieli Zwykłej – 10.02.2019

Iz 6,1-2a.3-8; 1 Kor 15,1-11; Łk 5, 1-11

Każde powołanie to inna, niepowtarzalna, oryginalna historia. Historia relacji pomiędzy Bogiem, który powołuje, a człowiekiem, który jest powoływany. Jednak pomimo tych „niepodobieństw” da się wyznaczyć jeden wspólny mianownik.

Powołanie proroka Izajasza, Apostoła Pawła i Apostoła Piotra, wspomniane w dzisiejszej Liturgii Słowa, ma „potrójny wspólny mianownik”: 1) ze strony człowieka – świadomość własnej niegodności doświadczanej w spotkaniu z wielkością i świętością Boga, 2) ze strony Boga – działanie oczyszczające i uzdalniające człowieka do podjęcia wolnej decyzji, 3) i znów ze strony człowieka – pozytywna odpowiedź i wybór drogi Boga dokonywany ze względu na Niego samego.

Prawda o wspólnym mianowniku dotyczy każdego Bożego powołania. A każde Boże powołanie jest jednocześnie zaproszeniem do udziału i współrealizowania wielkiego Bożego planu zbawienia. Moje powołanie życiowe (małżeństwo, kapłaństwo, życie konsekrowane) wpisuje się ściśle w ten Plan.